Het blauwe palet van Ziarah Janssen houdt haar energieke werken bij elkaar en is in elk schilderij terug te vinden – soms als een stille achtergrond, soms dansend met een gradiant van fel roze en paars. In het werk van Ziarah kan de kijker twee stijlen onderscheiden. Een daarvan is een toegewijde kijk op de vrouw: vloeiend als danseres, minnares of moeder en dochter. Deze schilderijen zijn meer figuratief, beginnend als schets, en worden gekenmerkt door een vloeiende kromming. De andere stijl is intuïtief, abstractie uit de vrije hand: “Ik weet niet wat ik wil, maar ik zoek het moment dat het verschijnt. Heel veel verf, heel veel gevoel.”
Ziarah begon met schilderen tijdens haar derde jaar op de dansacademie, uit een feest en in een atelier getrokken door een familievriend die haar zei: “Ik denk dat je moet schilderen.” Deze nacht ontwikkelde zich naar een vindingrijke praktijk waarbij ze de formaliteit van een canvas omzeilde om te schilderen op materialen uit het grofvuil.
Het lichaam staat centraal in het werk van Ziarah, een oeuvre dat wemelt van kleur en het speelse gebruik van textuur. De kunstenaar is multidisciplinair: ze is kunstenaar en actrice, was vroeger danser en zwemmer, en deze dynamiek wordt weerspiegeld in haar werken.
De composities hebben een theatraliteit, de figuren gerangschikt in vloeiende ontmoetingen, die in en uit abstractie dansen. De grenzen lopen over: een werk als Blue Water (2020) presenteert één geheel maar bevat toch veel gezichten, de ogen zo gehoekt dat ze tegelijk elkaar aankijken en de toeschouwer nooit uit het oog verliezen. De anatomie van haar onderwerpen vormt het lanceerplatform voor de visie van de kunstenaar: de kijker herkent het menselijk lichaam en wordt getrakteerd op een explosie van vormen en spectaculaire kleuren. De geometrie van het ene kenmerk wordt geëvenaard door het realisme van een ander. De stekelige driehoeken in Acceptance (2021), een opnieuw bedacht zelfportret, abstraheren het lichaam, terwijl de organische voetafdruk het in de realiteit grondt. In Hugs Forever (2021) verhullen opstapelende lagen blauw en geel de figuren in omhelzing. De subtiel verweven vingers van de handen zijn een voorbeeld van Ziarah’s beheersing van het evenwicht: in haar werken verzacht ze op unieke wijze contrastrijke silhouetten tot een harmonieus geheel.
Deze neiging tot harmonie draagt bij aan het gevoel van intimiteit dat elk schilderij doordringt. De kunstenaar legt de urgentie van deze nabijheid in haar recente werk uit: “Fysiek contact, oogcontact – dat is wat mensen hebben gemist.” Het komt voort uit de band met haar moeder en zus, met wie ze zowel conceptueel als in de productie van haar werk samenwerkt.