“Ik ben altijd geïnspireerd geweest door de vrouwen in mijn leven. Ik zie vrouwelijke vriendschap en vrouwelijke saamhorigheid als iets unieks… Het is heel moeilijk uit te leggen en daarom probeer ik het te fotograferen.” De artistieke richting van fotograaf Melissa Schriek is vooral gericht op het onderzoeken van mensen -specifiek vrouwen- zich verhouden tot hun omgeving, zichzelf en andere mensen.
Melissa herleidt haar fascinatie voor fotografie tot een schoolreisje op de lagere school, waar haar vader haar een wegpwerpcamera had gegeven. Ze besteedde de hele dag aan het samenstellen van haar foto’s, waarbij ze haar klasgenoten voor zorgvuldig gekozen achtergronden plaatste. Toen haar vader haar interesse opmerkte, gaf hij Melissa een kleine point-and-shoot digitale camera om haar aan te moedigen te blijven fotograferen. Gedurende het grootste deel van haar schooltijd was fotografie “meer een manier om herinneringen te maken dan om kunst te maken.” Het maken van foto’s was in die tijd belangrijker dan het uiteindelijke eindproduct.
De toelating tot de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (KABK) in Den Haag betekende een keerpunt in Melissa’s benadering. In plaats van de werkelijkheid strikt in beeld te brengen, raakte ze geïnteresseerd in het ontdekken van een wereld tussen waarheid en fictie. Ze begon intensief de relatie tussen de sculpturale aard van lichamen en hun omgeving te onderzoeken. Melissa putte uit haar eigen lichaamsbewustzijn dat ze ontwikkelde in vroegere dans- en turnlessen om haar perspectief op beweging en vorm te herzien. In haar afstudeerproject drapeerde ze lichamen in verschillende houdingen in de stad om te onderzoeken hoe lichamen zich verhouden tot hun omgeving. Vanaf dat moment concentreerde Melissa zich op de performatieve enscenering van haar modellen in -voornamelijk- de publieke ruimte. Ze koos ervoor om te werken met mensen die actief de grenzen van lichamen willen verkennen, evenals het vermogen van het lichaam om te communiceren door middel van gebaren. Ondanks de dromerige, surrealistische kwaliteit van haar werk, vertelt ze dat de kern van haar werk menselijke verhalen zijn en dat de foto’s er nog steeds uit moeten zien als een scenario dat zou kunnen gebeuren.
Wanneer je vraagt naar haar proces, benadrukt Melissa het belang van experimenteren. Of ze nu iets nieuws probeert om haar praktijk te innoveren of haar bestaande vaardigheden probeert aan te scherpen, ze gelooft dat “je leert door iets nieuws te doen en niet bang te zijn om te falen en op een gegeven moment begrijp je het gewoon.” Normaliter jongleert ze met meerdere projecten en laat Melissa intuïtief projecten varen die oninteressant worden of beter geschikt zijn voor een ander moment.
Er zijn veel dingen die Melissa inspireren om foto’s te maken, zoals het werk van andere fotografen (bijv. Viviane Sassen, Paul Kooiker). De laatste tijd raakt ze geïnspireerd door surrealistische schilderijen. Toch komt veel van haar inspiratie uit het dagelijks leven; hoe mensen lopen, zich kleden, bewegen, met elkaar omgaan. “Hele alledaagse voorwerpen kan ik interessant vinden en op hyperfocussen.”
